Emiraty Arabskie

Zjednoczone Emiraty Arabskie (arabski: الإمارات العربية المتحدة al-ʾImārāt al-ʿArabīyyah al-Muttaḥidah), czasami po prostu nazywane Emiratami (arab. الإمارات al-ʾImārāt), to kraj w Azji Zachodniej na północno-wschodnim krańcu Półwysep Arabski nad Zatoką Perską, graniczący z Omanem na wschodzie i Arabią Saudyjską na południu i zachodzie, a także dzielący granicę morską z Katarem na zachodzie i Iranem na północy. Suwerenna monarchia konstytucyjna to federacja siedmiu emiratów składająca się z emiratów: Abu Zabi (która służy jako stolica), Adżman, Dubaj, Fudżajra, Ras Al Khaimah, Sharjah i Umm Al Quwain. Każdy emirat jest rządzony przez władcę, którzy zasiadają wspólnie w Federalnej Radzie Najwyższej. Jeden z władców pełni funkcję prezydenta Zjednoczonych Emiratów Arabskich

Emiraty Arabskie Informacje

Zjednoczone Emiraty Arabskie (arabski: الإمارات العربية المتحدة al-ʾImārāt al-ʿArabīyyah al-Muttaḥidah), czasami po prostu nazywane Emiratami (arab. الإمارات al-ʾImārāt), to kraj w Azji Zachodniej na północno-wschodnim krańcu Półwysep Arabski nad Zatoką Perską, graniczący z Omanem na wschodzie i Arabią Saudyjską na południu i zachodzie, a także dzielący granicę morską z Katarem na zachodzie i Iranem na północy. Suwerenna monarchia konstytucyjna to federacja siedmiu emiratów składająca się z emiratów: Abu Zabi (która służy jako stolica), Adżman, Dubaj, Fudżajra, Ras Al Khaimah, Sharjah i Umm Al Quwain. Każdy emirat jest rządzony przez władcę, którzy zasiadają wspólnie w Federalnej Radzie Najwyższej. Jeden z władców pełni funkcję prezydenta Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

W 2013 r. Populacja ZEA wynosiła 9,2 mln, z czego 1,4 mln to obywatele Emiratów, a 7,8 mln to emigranci.

Tereny należące obecnie do Zjednoczonych Emiratach Arabskich zamieszkiwane są przez anatomicznie współczesnych ludzi od około 125 000 (znaleziska w miejscu Faya-1 w Mleiha w Sharjah). Miejsca pochówku z epoki neolitu i epoki brązu obejmują najstarsze znane takie śródlądowe miejsce w Jebel Buhais. Obszar ten, znany Sumerom jako Magan, był domem dla dobrze prosperującej kultury handlu epoki brązu w okresie Umm Al Nar, która handlowała między Doliną Indusu, Bahrajnem i Mezopotamią, a także Iranem, Baktrią i Lewantem.Na terenach tych budować zaczęto systemy irygacyjne, które pomagały zasiedlać tereny zarówno na wybrzeżu, jak i wewnątrz półwyspu Arabskiego. Rozwijający się na tych terenach handel doprowadziła rozwoju miasta Julfar, leżącego w dzisiejszym emiracie Ras Al Khaimah. Miasto to stało się ważnym regionalnym centrum handlowym i morskim tego regionu.

Dominacja morska “Zatoki Perskiej” przez kupców z obszaru obecnych Emiratów doprowadziła do konfliktów z potęgami europejskimi, w tym z Imperium Portugalskim i Imperium Brytyjskim. Po dziesięcioleciach walk morskich, po podpisaniu umowy o wieczystym traktacie pokoju morskiego z Brytyjczykami w 1819 r. emiraty zyskały nazwę Trucial States, które stały się protektoratem brytyjskim. Porozumienie zakończyło się niepodległością i ustanowieniem Zjednoczonych Emiratów Arabskich 2 grudnia 1971 r. Natychmiast po wycofaniu się Wielkiej Brytanii z zobowiązań traktatowych sześć emiratów przystąpiło do unii w 1971 r., siódmy Ras Al Khaimah dołączył do federacji 10 lutego 1972 r.

Islam jest oficjalną religią, a arabski oficjalnym językiem ZEA. Emiraty Arabskie posiadają siódme co do wielkości zasoby ropy naftowej na świecie. Szejk Zayed, władca Abu Zabi i pierwszy prezydent ZEA, nadzorował rozwój Emiratów i inwestował znaczne środku z przychodu pochodzącego ze sprzedaży ropy naftowej na opiekę zdrowotną, edukację i infrastrukturę. W związku z uzależnieniem kraju od przychodów z ropy naftowej i gazu ziemnego obecnie kraj koncentruje się na turystyce i biznesie. Rząd ZEA nie nakłada podatku dochodowego, chociaż istnieje system podatku od osób prawnych, a podatek VAT wprowadzony został w 2018 r. na poziomie 5%. Emiraty są członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, Ligi Arabskiej, Organizacji Współpracy Islamskiej, OPEC, Ruchu Niezaangażowanego i Rady Współpracy Zatoki Perskiej.

Emiraty Arabskie Historia

Kraina Emiratów była zamieszkiwana przez tysiące lat. Kamienne narzędzia znalezione w Jebela Fayi w emiracie Sharjah wskazują na zamieszkiwanie tego obszaru około 127 000 lat temu, a kamienne narzędzie używane do oprawiania skór zwierząt odkryte w Jebel Barakah, na wybrzeżu arabskim, sugeruje jeszcze starsze osadnictwo bo sprzed około 130 000 lat. Zamieszkujące te tereny plemiona rozwinęły ożywione kontakty handlowe z cywilizacjami Mezopotamii, Iranu i harappańską kulturą Doliny Indusu. Źródła sumeryjskie mówią o terenach obecnych Zjednoczonych Emiratach Arabskich jako domu ludu „Makkan” lub Magan.

Przed nadejściem Islamu możemy wyróżnić sześć głównych okresów osadnictwa ludzi na tych terenach, obejmujące okres Hafita od 3200 do 2600 pne; kultura Umm Al Nar rozciągała się od 2 600 do 2 000 pne, lud Wadi Suq dominował od 2 000 do 1 300 pne Od 1200 lat pne do nadejścia islamu w Arabii Wschodniej, przez trzy charakterystyczne epoki żelaza (epoka żelaza 1, 1200–1000 pne; epoka żelaza 2, 1000–600 pne i epoka żelaza 3 600–300 pne) i okres Mleiha (300 Pne), obszar ten był również zamieszkiwany przez ludy Achemenida, a dzięki rozwojowi systemu irygacji na terenach tych powstawały duże ośrodki w tym ufortyfikowane osady. W czasach starożytnych Al Hasa (dzisiejsza Wschodnia Prowincja Arabii Saudyjskiej) była częścią Al Bahreyn (następnie przyłączona do Wielkiej Omanu – dzisiejsze tereny ZEA i Omanu). Od II wieku n.e. zamieszkujące Al Bahreyn plemiona migrowały w kierunku Zatoki, a wraz z nimi plemiona Azdite Qahtani (lub Yamani) i Quda’ah z południowo-zachodniej Arabii

Islam

Uważa się, że rozprzestrzenianie się islamu na północno-wschodni kranie Półwyspu Arabskiego wynikało bezpośrednio z listu wysłanego przez islamskiego proroka Mahometa do władców Omanu w 630 r., Dziewięć lat po hidżrze. Lokalni władcy po podróży do Medyny zaczęli przechodzić na Islam, a następnie przeprowadzać udane powstanie przeciwko niepopularnej władzy Sasanidów, którzy zdominowali ówczesne wybrzeża północne. Po śmierci Mahometa pojawiło się widmo rozpadu nowo powstałych komun islamskich, wśród których pojawiła się chęć obalenia islamskich przywódców. Kalif Abu Bakr wysłał armię ze stolicy Medyny, która zakończyła podbój terytorium (wojny Ridda) bitwą pod Dibba, w której prawdopodobnie zginęło 10 000 osób. Posunięcie to zapewniło integralność kalifatu i zjednoczenie Półwyspu Arabskiego pod nowo powstającym kalifatem Rashidun. W 637 roku miasto Julfar (w rejonie dzisiejszego Ras Al Khaimah) stało się ważnym portem handlowym i wojennym.

Było ono wykorzystywane jako miejsce zbierania armii islamskiej przed inwazją na Imperium Sasańskie. Obszar oazy Al Ain / Buraimi znany był znany w tych czasach jako Tu’am i był on ważnym punktem handlowym na trasie karawan, które przechodziły przez te rejony między wybrzeżem a wnętrzem Półwyspu Arabskiego. Pierwsze ślady chrześcijaństwa na terenach Zjednoczonych Emiratach Arabskich odkryto w latach 90. XX wieku. Stanowił je rozległym kompleks klasztorny na wyspie Sir Bani Yas, pochodzący z VII wieku. Kościół, uważany za nestoriański został prawdopodobnie opuszczony w 750 r. To rzadki fizyczny związek Islamu ze spuścizną chrześcijaństwa, która, jak się uważa, rozprzestrzeniała się na półwyspie od około 50 do 350 r. n.e. Z pewnością w V wieku Oman miał biskupa imieniem Jan.

Era Portugalska

Surowe środowisko pustynne sprawiało, że żyjące na tych obszarach plemiona koczownicze musiały rozwinąć wszechstronne zdolności służące przetrwaniu w tym trudnym do życia środowisku. Plemiona te utrzymywały się z hodowli zwierząt, rolnictwa i łowiectwa. Sezonowe ruchy tych grup doprowadziły nie tylko do częstych starć między poszczególnymi plemionami, ale także do ustanowienia sezonowych i półsezonowych osad i ośrodków. W czasach tych utworzyły się grupy plemienne, których nazwy są nadal noszone przez współczesnych Emiratów, w tym Bani Yas i Al Bu Falah z Abu Zabi, Al Ain, Liwa oraz z zachodniego wybrzeża, Dhawahir, Awamir, Al Ali i Manasir z głębi półwyspu, Sharqiyin ze wschodu i Qawasim z północy

Wraz z ekspansją europejskiego kolonializmu w regionie Zatoki Perskiej pojawiły się siły portugalskie, angielskie i holenderskie. W XVIII wieku konfederacja Bani Yas była dominującą siłą lądową na większości obszaru znanego obecnie jako Abu Zabi, podczas gdy Region Północny Al Qawasim (Al Qasimi) zdominował handel morski. Portugalczycy utrzymywali wpływ na osady nadbrzeżne, budując tutaj forty. 

Południowe wybrzeże Zatoki Perskiej było znane Brytyjczykom jako „Wybrzeże Piratów”, ponieważ łodzie federacji Al Qawasim nękały statki pływające pod banderą brytyjską od XVII wieku do XIX wieku. Zarzuty piractwa podważane są obecnie przez współczesnych emirackich historyków.

Brytyjskie krwawe wyprawy w celu ochrony handlu indyjskiego doprowadziły do ​​kampanii przeciwko Ras Al Khaimah i innym portom wzdłuż wybrzeża. W 1853 r. podpisano traktat o wieczystym zawieszeniu broni. W jego mocy powstał związek zwany Trucial States oddając de facto te tereny pod protektorat brytyjski.

Na mocy traktatu z 1892 r. szejkowie zgodzili się nie rozporządzać żadnym należącym przez siebie terytorium i nie wchodzić w relacje z obcymi rządami innymi niż brytyjski. W zamian Brytyjczycy obiecali chronić Wybrzeże Trucial przed wszelką agresją morską i pomóc w przypadku ataku lądowego. Umowa o wyłączności została podpisana przez władców Abu Zabi, Dubaju, Sharjah, Ajman, Ras Al Khaimah i Umm Al Quwain między 6 a 8 marca 1892 r. Następnie została ratyfikowana przez namiestnika Indii i rząd brytyjski w Londynie. Brytyjski zakaz handlu niewolnikami oznaczał jednak uszczuplenie poważnego źródła dochodów przez niektórych szejków i kupców

Era Brytyjska

W XIX i na początku XX wieku wspaniale prosperował przemysł związany z wyławianiem pereł, zapewniając mieszkańcom Zatoki Perskiej zarówno dochód, jak i zatrudnienie. Pierwsza wojna światowa miała poważny wpływ na przemysł, ale to kryzys gospodarczy z przełomu lat 20. i 30. XX wieku, w połączeniu z wynalezieniem hodowanej perły, zniszczył handel. Resztki handlu zakończyły się wkrótce po drugiej wojnie światowej, kiedy to nowy niepodległy rząd Indii nałożył wysokie podatki na perły importowane z państw arabskich Zatoki Perskiej. 

W 1922 r. brytyjska firma Iraq Petroleum Company (IPC), wykazała zainteresowanie regionem . Anglo-Perska spółka naftowa (APOC, później przekształcona w British Petroleum lub BP) miała 23,75% udziałów w IPC. Od 1935 r. Lokalni władcy udzielali koncesji na wydobycie ropy naftowej, a APOC podpisał pierwszą umowę w imieniu Petroleum Concessions Ltd (PCL), Jednak bogactwo związane z wydobyciem ropy, nie umknęło uwagi sąsiednich krajów, takich jak Iran, Bahrajn, Kuwejt, Katar czy Arabia Saudyjska. 

W miarę wzrostu przychodów z ropy władca Abu Zabi, Zayed bin Sultan Al Nahyan, rozpoczął program budowy szkół mieszkań, szpitali i dróg. 

Uzyskanie niepodległości

W 1966 r. stało się jasne, że rząd brytyjski nie może dłużej stać na czele Emiratów. W marcu 1971 r. premier Edwarda Heath,ogłosił decyzję o zakończeniu stosunków traktatowych z siedmioma emiratami, które wraz z Bahrajnem i Katarem były pod ochroną Wielkiej Brytanii. Kilka dni po ogłoszeniu władca Abu Zabi, szejk Zayed bin Sultan Al Nahyan, obawiając się bezbronności, próbował przekonać Brytyjczyków do przestrzegania traktatów ochronnych, oferując pełne koszty utrzymania brytyjskich sił zbrojnych w Emiratach. Brytyjski rząd odrzucił jednak tę ofertę. 

Obawy szejków przed zagrożeniem z zewnątrz ziściły się na dzień przed uzyskaniem niepodległości. Grupa irańskich niszczycieli zajęła wyspy Tunb cywilom i arabskim obrońcom pozwolono uciec. Brytyjski okręt wojenny stał bezczynnie podczas tej inwazji. Kiedy grupa niszczycieli zbliżyła się do wyspy Abu Musa szejk Khalid bin Mohammed Al Qasimi wynegocjował z irańskim szachem dzierżawę wyspy za 3 miliony dolarów rocznie. Tymczasem Arabia Saudyjska zgłosiła roszczenia do obszarów Abu Zabi.

Bahrajn, pierwotnie planował zostać częścią Federacji Emiratów Arabskich, uzyskał swoją niepodległość w sierpniu, a Katar we wrześniu 1971 r. 2 grudnia 1971 r. w pensjonacie Dubai Guesthouse, znanym obecnie jako Union House, sześciu emiratów zgodziło się na przystąpienie do związku zwanego Zjednoczonych Emiratami Arabskimi. Ras al-Khaimah dołączył później, 10 stycznia 1972 r. W lutym 1972 r. utworzono Federalną Radę Narodową (FNC), było to 40-osobowe ciało doradcze mianowane przez siedmiu władców. ZEA przystąpiły do ​​Ligi Arabskiej w dniu 6 grudnia 1971 r., a do ONZ w dniu 9 grudnia. 

19-letni chłopiec z Abu Zabi, Abdullah Mohammed Al Maainah, zaprojektował flagę ZEA w 1971 roku. Głównym motywem czterech kolorów flagi była jedność narodów arabskich. Pan-arabskie kolory czerwony, zielony, biały i czarny. 

ZEA wspierały operacje wojskowe USA i innych krajów koalicyjnych zaangażowanych w wojnę przeciwko talibom w Afganistanie  w roku 2001 i Saddamowi Husajnowi w Iraku w roku 2003, a także operacje wspierające globalną wojnę z terrorem dla Rogu Afryki. W Al Dhafra znajduje się baza lotnicza skąd wspierano operacje alianckie podczas wojny w Zatoce Perskiej w 1991 r. oraz podczas operacji Northern Watch.

Kraj podpisał umowę o obronie wojskowej z USA w 1994 r. z Francją w 1995 r. W styczniu 2008 r. Francja i ZEA podpisały umowę zezwalającą Francji na utworzenie stałej bazy wojskowej w emiracie Abu Zabi. ZEA dołączyły do ​​międzynarodowych operacji wojskowych w Libii w marcu 2011 r.

2 listopada 2004 r. Zmarł pierwszy prezydent ZEA Szejk Zayed bin Sultan Al Nahyan. a władzę objął jego najstarszy syn, szejk Khalifa bin Zayed Al Nahyan

Pierwsze w historii wybory krajowe odbyły się 16 grudnia 2006 r. Niewielka liczba starannie dobranych wyborców wybrała połowę członków Federalnej Rady Narodowej, organu doradczego.

Klimat

Klimat Emiratów jest należy do subtropikalnych z suchymi gorącymi latami i ciepłymi zimami (klasyfikowany jako pustynny).  Najgorętsze miesiące to lipiec i sierpień, kiedy średnie maksymalne temperatury na wybrzeżu przekraczają 45 °C. W górach Al Hajar temperatury są znacznie niższe, co wynika z wysokości. Średnie minimalne temperatury w styczniu i lutym wynoszą od 10 do 14 °C, w późnych miesiącach letnich wilgotny południowo-wschodni wiatr znany jako Sharqi (tj. „Wschodni”) sprawia, że ​​region przybrzeżny jest szczególnie nieprzyjemny.

Średnie roczne opady w strefie przybrzeżnej są mniejsze niż 120 mm, ale na niektórych obszarach górskich roczne opady często osiągają 350 mm. Deszcze w regionie przybrzeżnym w miesiącach letnich spadają w postaci krótkotrwałych, gwałtownych nawałnic, czasami powodując powodzie. Region jest podatny na sporadyczne, gwałtowne burze piaskowe, które mogą znacznie zmniejszyć widoczność.

W dniu 28 grudnia 2004 r. po raz pierwszy odnotowano śnieg w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w gromadzie górskiej Jebel Jais w Ras al-Khaimah. Kilka lat później zaobserwowano więcej śniegu i gradu.


Jooble

Pustynna przygoda w Emiratach

Pustynia w Emiratach Pustynia w Emiratach może zaskakiwać, fantastyczne kolory, niesamowite kształty, hotele otoczone potężnymi wydmami. To zupełnie inny lecz cudowny świat! W Emiratach znajdziemy wydmy, które należą do największych na świecie.  Emiraty Pustynia – Droga na południe Ostatni rzut okiem na Wielki Meczet Szejka Zajida i powoli opuszczamy Abu Dhabi. Ruszamy na południe na pustynie w Emiratach, aby przed …

Czytaj dalej...  

Abu Dhabi Stolica pod Dubajem

Zwiedzanie Abu Dhabi Abu Dhabi to nie tylko nowoczesne miasto, największy Emirat oraz stolica Emiratów Arabskich. To również, miejsce bogate w historie kulturę i sztukę. W przeciwieństwie do swojego sąsiada Dubaju, jest znacznie spokojniejsze i przyjemniejsze do zwiedzania. Znajdziemy tutaj wspaniałe plaże, muzea, promenady, niezwykłe hotele oraz wspaniałą kuchnię! Zwiedzanie Abu Dhabi to prawdziwa przyjemność! Tutaj właśnie znajduje się jeden …

Czytaj dalej...  
%d bloggers like this: